hiç konuşmadığım hatta hiç görmediğim sadece okuduğum izlediğim arkadaşlarım.
blog yazmak bloger olmak vloger olmak fenomen olmak tanınmış olmak ünlü olmak bişey olmak işe yaramak ama insan olmak...
okuduklarınla seversin yazanını, duyduklarınla gülersin gördüğüne, hissedersin kalbinin güzelliğini, bağ kurarsın bir şekilde.
sosyal ağları tanımlayamam, dehşetle büyüyen uçsuz bucaksız akıl almaz dipsiz kuyu ne dersen de fena...
sanki kaybettik eski sıcaklığı.
daha anlık geri dönüşüm sağlayan takipçi sayısının sorgusuz sualsiz ilgisiz alakasız rastgele arttığı onlarca sosyal ağ var.
bunlar blogların gerilemesini sağladığı gibi gündemi çabuk yakalamamızı çabuk paslaşmamızı iletişimimizi de kolaylaştırdı.
iyiki de varlar.
demeye çalıştığım şu; günlerdir gözümün önünde bir çift kara boncuk var Efsun'un gözleri,
Sergül'ün Efsun'unun gözleri, Yolun Neresindeyim diye soran Serrose'nin bakmaya sevmeye dokunmaya kıyamadığı Yoshinin meyvesi her anını bizimle paylaştığı Efsun'un gözleri.
Nasıl yaa ahh be kuzu nazar mı deydi dedim ilk
Sergül sen benim uzaktaki dostum gibisin yanında olmadığım için kendimi suçlasam yeri.
Yalnız değilsin be kuzu, içimiz yandı sadece dua edebiliyoruz.
ama yalnızsın be kuzu bu acı en çok seni yakar evlat işte yok ötesi.
sen beni bizi bilmezsin tanımazsın görmezsin ben biz seni biliriz senin izin verdiğin kadarını tanır kalanını biz şekillendirir seni öyle severiz
acılar paylaşınca hafifler evet zamanla kabuk bağlar ama bir ananın yarası kapanmaz kapanamaz imkansız
Allah sana sabır versin ey can tez vakitte alışmanı sağlasın, soğusun yangının uçuşsun küllerin
eski de kalsın bu günlerin.
umarım okumazsın yazılan hiç bir şeyi
umarım okudukların kanatmaz da seni, yalnız olmadığı hissettirir.
amacım yok uzakta olanı içimde hissetmek hiç tanımadığım birinin canımı yakmasıdır dilime gelen
durup durup baktığım profil ne halde olduğunu düşündüğüm dua ettiğim bir annedir elimden gelen
...
